Opowiadając na łamach bloga o reaktywności graficznych interfejsów użytkownika, wyjaśniłem, czym jest wzorzec obserwator i jak go implementujemy. Później do układanki dodałem, że implementacje obserwatora możemy centralizować i podobny mechanizm wykorzystuje się „pod maską” w programowaniu zdarzeniowym, na którym opiera się tworzenie UI. Żeby dokończyć tą fascynującą podróż po tworzeniu reaktywności, opowiedzmy sobie o nieco już przykurzonym koncepcie architektury Flux i bazującym na nim Reduksie, który (przynajmniej w obrębie aplikacji webowych) wciąż jest jednym z najważniejszych podejść w obrębie zarządzania danymi.

W poprzednim artykule pokazałem, jak wygląda podstawowa implementacja wzorca obserwator, a także w jaki sposób z czasem modyfikowano podejście do niego. Jednak trzymaliśmy się schematu, że obserwowaliśmy zawsze jedną konkretną wartość. Popularne są także scentralizowane implementacje tego wzorca, gdzie mamy centralne miejsce zarządzające powiadomieniami o zmianach wartości różnych zmiennych. Poznajmy przykładowe i jak one działają.

Jedną z najważniejszych cech interfejsów użytkownika (UI) jest reagowanie na zdarzenia i odpowiednie na ich podstawie odświeżanie widocznych na nim danych. Wielu młodych adeptów, szczególnie popularnego wśród początkujących front-endu, powie: „używam useState w React i to się dzieje samo”. Tylko na tym blogu odpowiedź „się dzieje samo” nie satysfakcjonuje nas. Interesują nas implementacyjne detale jak i dlaczego coś działa. Dlatego w tym artykule zagłębimy się w jedną z koncepcji stojących za reaktywnością interfejsów — wzorzec obserwator.