Poprzednio miałem okazję omówić, jakie techniki stosujemy, aby kompresować obrazy — zarówno stratnie, jak i bezstratnie. Naturalną kontynuacją jest przejście z obrazów statycznych do ruchomych. Dlatego też, tym razem, omówmy, jakie techniki wykorzystuje się przy kompresji wideo, dzięki czemu zajmują one jeszcze mniej miejsca, niż gdybyśmy zapisali wszystkie klatki jako oddzielne pliki.

Robiąc zdjęcia, pobierając obrazy z Internetu, albo generalnie zapisując jakąś grafikę, korzystamy z takich formatów jak JPG, PNG czy nowocześniejszych jak WEBP bądź AVIF. Ich zaletą jest to, że dzięki kompresji nie zajmują dużo miejsca na dysku w przeciwieństwie do bardzo podstawowych formatów jak BMP. Tylko o co chodzi z tą kompresją? Czym, pod kątem algorytmicznym, różnią się kompresje stratne i bezstratne? Przejdźmy przez zagadnienia związane z tym tematem na dość ogólnym poziomie, bez wchodzenia w techniczne detale konkretnych implementacji. Aczkolwiek z jednym wyjątkiem: tam, gdzie matematyka jest najciekawsza.

Jakiś czas temu na blogu miałem okazję pisać o tym, że na komputerze wszystko jest przechowywane w postaci liczb. Pokazywałem to na przykładach zapisu tekstu, a także przedstawiłem, jak interpretować zapisane tak obrazy. Dlatego tym razem postanowiłem przejść do przedstawienia innego medium, którego zapis w postaci cyfrowej jest najmniej intuicyjny — dźwięk.